Umierałem z każdym jego uśmiechem w moim kierunku. Umierałem, bo wiedziałem, że nigdy nie zakocha się w mężczyźnie…

Wszystko miało miejsce w zimną, styczniową noc, w moje urodziny. Na dworze temperatura spadła do około minus dziesięciu stopni. Miał do domu dwa kilometry, a jego auto nie chciało zapalić. Postanowił więc zostać u mnie…

Pozwólcie, że nie wyjawię tu jego imienia. Jest mi dość bliską osobą, a nie chciałbym, by poczuł się urażony. Nazwę go więc ‘moim aniołem’, dobrze?

W moich oczach nie był nikim innym, jak właśnie moim aniołem.  Wiecznie uśmiechnięty i szczery… Pachniał tak pięknie, piękniej od kwiatu…
Także w tamtą noc.

Z początku oglądaliśmy telewizję. Romantyczne programy na ‘Wedding TV’. Tak się zagadaliśmy, że nawet nie zauważyłem, jak minęła północ. Rzuciłem mu więc szybko, że pójdę pod prysznic, a potem pójdziemy spać, bo jest strasznie późno. Uśmiechnął się do mnie swawolnie, przełączając różne kanały. Odwzajemniając uśmiech, poszedłem do łazienki. Wszedłem pod prysznic. Odkręcając kurek poczułem jak zimno owiewa moje ciało… A przecież woda była gorąca…
Nie zastanawiałem się nad tym jednak. Po głowie krążyła mi wyłącznie myśl, że ON jest u mnie.
Przez pierwszy moment, kiedy poczułem uścisk na moich plecach, myślałem, że mi się wydaje. Gdy zaś zobaczyłem delikatne ręce obejmujące mnie w pasie, wystraszyłem się, z krzykiem odwróciłem w JEGO stronę. Mój anioł zamknął mi usta pocałunkiem. To trwało chwilę, a dla mnie trwało wieczność. Poczułem jego język, zwinnie poruszający się w moich ustach. Kiedy chciałem odwzajemnić jego pocałunek, oderwał się ode mnie raptownie i złapał moje ramiona. Był nagi i niesamowicie piękny.
Szepnął mi do ucha zdanie, które uwięzło w mojej pamięci: ‘przepraszam, ale nie potrafiłem się powstrzymać’. Był smutny, a ja cholernie zawstydzony.
Pogładziłem jego policzek, czując jak jego ręka spada z ramienia coraz niżej i niżej…
Złapałem go w pasie, przechylając do tyłu.
Wszystko działo się strasznie szybko. Pocałunki, pieszczoty… Potem szaleńczo kochaliśmy się na środku łazienki.
Po wszystkim uśmiechnął się do mnie delikatnie, zmywając łzy spływające po mojej twarzy. On także płakał, nie wiem dlaczego. Ja już wtedy wiedziałem, że nigdy nie będziemy razem. A te chwile dostałem przez los w prezencie na moje dwudzieste urodziny…